Mama

Een Somalische met vijf kroezige welpjes schommelde de coupé binnen. De moeder en haar jongste zoontje namen tegenover mij plaats, de anderen verspreidden zich over de overige vrije zitplaatsen.

Het jongetje –ik schatte hem een jaar of drie- nam mij aandachtig in zich op. Na tien minuten leek dat observeren hem niet meer voldoende te boeien. Hij begon vragen te stellen. Geen impertinente vragen, hoor, maar toch begon ik mij een klein beetje ongemakkelijk te voelen.

Hoe ik aan die pleister om mijn vinger kwam, of ik ook vijf kinderen had, of mijn moeder ook vijf kinderen had, hoe mijn moeder heette… Braaf beantwoordde ik de vragen die het knaapje op mij afvuurde. De mensen in de coupé gniffelden.

Op een zeker moment leek het mij verstandig om het heft van de conversatie zelf in handen te nemen. Ik bedacht dat tegenvragen stellen zijn oprukkende interesse waarschijnlijk zouden wel wat konden temperen.

‘Hoe heet jouw moeder dan?’ Omzeilde ik zijn laatste vraag.

Het jongetje hoefde daar niet lang over na te denken.

‘Mama.’