Nico en ik waren op weg naar een toneelvoorstelling. Al voor we waren aangekomen, kregen we in Klarendal een staaltje free-style straattheater voor onze kiezen.
Op de stoep stond een dunne jongeman in trainingspak te praten met een jongen op een scooter. Dat was een dikke jongen. Een heel erg dikke gozer. Een kolossaal figuur. Hij dronk tijdens de conversatie een blikje cola.
Net op het moment dat wij het tweetal passeerden, nam de dikkerd een laatste teug cola en wierp vervolgens het blikje achteloos op straat.
“Hé, klootzak!”
Riep de dunne, terwijl hij het blikje opraapte.
“Wat flik je me nou? Je gaat hier geen rotzooi op straat gooien, eikel! Doe dat ff bij dat eigen kankerkamp van je voor de deur!”
“Ach flikker toch op, man….”
Antwoordde de dikke. Of iets van die strekking. Wij konden het niet meer goed horen, want we waren het duo voorbij. Hoewel ik dolgraag de afloop van dit ideologische geschil had meegemaakt, leek het me niet wijs te blijven kijken. De kans was te groot dat de eenheid dan snel zou zijn weergekeerd ten koste van ons fysieke welbevinden.
Maar ik was verheugd. Er wordt onthufterd.
