Ik geloof niet zo in toeval. Als het dit soort dingen aangaat, ben ik een aanhanger van Freud. Ook vanavond waarde de geest van Sigmund rond. De brugklas waarvan ik mentor ben, had een klassenfeest georganiseerd. Er zijn veel klassenuren opgegaan aan de organisatie ervan. Het slaapfeest vindt vanavond plaats op het terrein bij een schilderachtig boerderijtje van een klasgenoot. Dat er aan de zijlijn een paar ouders aanwezig moesten zijn, vonden mijn leerlingen volstrekt overbodig, maar er viel niet aan te ontkomen. Ik besloot mijn gezicht zojuist ook even te laten zien. Een paar leerlingen begroette mij vriendelijk, maar de meerderheid deed alsof ik er niet was, ze voetbalden en kletsten onverstoord door.
Ik zag in één oogopslag dat de sfeer geweldig was. De aanwezigheid van volwassenen was overbodig. Toch besloot ik nog even wat woorden te wisselen met een groepje pratende meisjes. Ik had amper twee woorden gesproken of ik werd frontaal in mijn aangezicht geraakt door een uit de koers geraakte voetbal. 'Sorry, meneer!' riep de leerling die het schot had gelost geschrokken. Misschien begrepen zij het niet eens zelf, maar mij was het subiet duidelijk: 'Ik ga al!'
