Soap of crimi?

Ik ben nooit een fan geweest van soaps: eendimensionale karakters, cliffhangers, de simplificatie van de wereld in goed en kwaad… ik vind het allemaal te gemakkelijk. Maar wanneer actualiteiten soapproporties beginnen aan te nemen, zit ik op de eerste rij.

Zo heb ik de afgelopen weken verbijsterd gezien hoe een heel slecht script zich ontvouwde tot werkelijkheid: ‘charmante voetbalmagnaat blijkt spin in web van list en bedrog.’ Iedere aflevering werd het spannender:

Aflevering 1: duizenden onschuldige burgers blijken het slachtoffer van een geslepen bankier.
Aflevering 2: een held staat op en roept op om tegen het kwaad ten strijde te trekken.
Aflevering 3: de held wordt zelf tot boef uitgeroepen en de boef wordt even de held.
Aflevering 4: ex-ministers blijken hoofdrolspelers in deze malafide praktijken…
Aflevering 5: de Nederlandse Bank heeft er ook iets mee te maken….
Aflevering 6: de boef kan misschien nog gered worden…

De realiteit is een soap geworden, maar helaas blijft het de realiteit. Daarom hoop ik van ganser harte dat deze werkelijkheid op een bepaald moment gaat afwijken van de soapwetten. In soaps is schurken namelijk altijd een tweede leven gegund; ze duiken na een tijdje gewoon weer op om de andere personages te kwellen met hun achterbakse eigenschappen.

Wat dat betreft vestig ik mijn hoop toch meer op het verloop van een moralistische, Amerikaanse gangsterfilm waar de witte-boorden-crimineel uiteindelijk aan het kortste eind trekt. Zo’n simpel karakter ben ik dus. ‘…and justice shall be done’. Daar houd ik van.

Scheringa, Zalm, Nijpels, Van Linschoten wil ik gewoon nooit meer terugzien in een aflevering van ‘The Bank’. Hooguit nog één keer: met een houweel in hun knuisten, onderling verbonden door een stevige ketting en met een zware, stalen bal aan hun voeten.

Ergens bekruipt mij alleen het nare gevoel dat de realiteit waarschijnlijk meer op een soap lijkt dan op een Amerikaanse gangsterfilm: de rijke klootzakken blijven lekker in hun villa’s zitten en de arme sukkels worden hun huis uitgetrapt. Telkens weer.

Ergens brood in zien

Deze dief betrapte ík deze zomer op heterdaad.

Onopgehelderde mysteries (2)

Er klonk een harde tik alsof er een stuk dakpan viel. Gealarmeerd wendde ik mijn hoofd en zag aan de overkant van de straat een vrouw met een hondje. Ze keek verschrikt naar boven. Er was inderdaad iets gevallen en het had haar schedeldak op een haar na geraakt!!!

Op het overstekende dak van het provinciehuis zaten drie kraaien naarbeneden te turen. Het was duidelijk dat zij verantwoordelijk waren voor het projectiel.

Mevrouw keek om zich heen. Of er getuigen waren waarschijnlijk. Altijd een goede reflex, voor als je later aangifte wil doen. Ze zag mij en riep verbouwereerd:

‘’Een mossel! Ze gooiden een mossel naarbeneden!”

Nu ken ik uit het nieuws pubers die stenen van viaducten gooien, maar dat opgeschoten kraaien ook een bedreiging konden vormen, daarbij had ik nooit stilgestaan. Afgezien van het voorbijzoevende verkeer, de dame en ik was er niemand in de buurt. Had het projectiel niet op een ander moment gegooid kunnen worden?! Moest dat nou zo vlak bij die mevrouw?

De kraaien wachtten niet af wat komen zou en krasten krassend op. Ze bekommerden zich niet meer om het zojuist geworpen schaaldier. De vogels waren gevlogen.

Ik riep iets van een gelukwens, de dame prevelde een afscheidsgroet en ook wij vervolgden onze separate wegen. Het kan haast niet anders of we pijnigden daarbij wel onze beider breinen met dezelfde, surreële vraag:

wilden die beesten nou een mossel of een schedel kraken?!

Kindercondooms

“Condoom!” Mathijs riep het om onduidelijke redenen luid over de eettafel.

“Condoom!” Riep hij nog eens en lachtte er hard om.

Tristan wilde er nu ook iets over kwijt: ‘’Femke weet dus niet eens wat een condoom is, joh! Dat weet ze gewoon niet!!” Hij stond versteld van zoveel onwetendheid.
En toen, een beetje onzeker: ‘’Een condoom is toch zo’n plastic ding voor over je piemel met een gaatje erin?’’