Er klonk een harde tik alsof er een stuk dakpan viel. Gealarmeerd wendde ik mijn hoofd en zag aan de overkant van de straat een vrouw met een hondje. Ze keek verschrikt naar boven. Er was inderdaad iets gevallen en het had haar schedeldak op een haar na geraakt!!!
Op het overstekende dak van het provinciehuis zaten drie kraaien naarbeneden te turen. Het was duidelijk dat zij verantwoordelijk waren voor het projectiel.
Mevrouw keek om zich heen. Of er getuigen waren waarschijnlijk. Altijd een goede reflex, voor als je later aangifte wil doen. Ze zag mij en riep verbouwereerd:
‘’Een mossel! Ze gooiden een mossel naarbeneden!”
Nu ken ik uit het nieuws pubers die stenen van viaducten gooien, maar dat opgeschoten kraaien ook een bedreiging konden vormen, daarbij had ik nooit stilgestaan. Afgezien van het voorbijzoevende verkeer, de dame en ik was er niemand in de buurt. Had het projectiel niet op een ander moment gegooid kunnen worden?! Moest dat nou zo vlak bij die mevrouw?
De kraaien wachtten niet af wat komen zou en krasten krassend op. Ze bekommerden zich niet meer om het zojuist geworpen schaaldier. De vogels waren gevlogen.
Ik riep iets van een gelukwens, de dame prevelde een afscheidsgroet en ook wij vervolgden onze separate wegen. Het kan haast niet anders of we pijnigden daarbij wel onze beider breinen met dezelfde, surreële vraag:
wilden die beesten nou een mossel of een schedel kraken?!
Defenceless
12 jaar geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten