''Meneer, werkt u nu hier?'' Over het schotje dat onze pisbakken scheidde, keek een gezicht waarvan ik begreep dat ik het moest kennen, alleen wist ik niet meer waarvan. Had ik hem op een andere afdeling van dit ROC lesgegeven?
''Ik werk nu hier, maar wat doe jij hier dan?" antwoordde ik met een wedervraag terwijl ik doortrok en mijn gulp dichtknoopte. Ik hoopte dat zijn antwoord meer licht op de zaak zou werpen, want hij keek mij aan met een blik alsof wij elkaar gisteren nog hadden gezien.
''Een intake voor de opleiding verkoper...", zei hij. Daar schoot ik niks mee op. Ik waste mijn handen, wenste hem veel succes en verliet het toilet.
Gravend in mijn geheugen stapte ik in de lift. Terwijl die naar beneden ging, vormden zich langzaam de contouren van ons gedeelde verleden: een vmbo-3-klas, een jaar of vier geleden...
Ja, ik wist het weer: een schooljaar lang had hij mij getart en geërgerd! Ik was meer dan eens woedend op hem geweest, had hem besproken in leerlingvergaderingen en hem tegen heug en meug in mijn gedachten meegetorst naar huis...
"U heeft die mobiel alleen maar van me afgepakt, omdat ik een spleetoog ben!" hoorde ik hem weer zeggen. Ik voelde opnieuw de schroeiplekken waar de stoom uit mijn oren was gekomen... Waarom had ik er niet gewoon hard om gelachen? "Alleen omdat ik een spleetoog ben..." Hij herhaalde het steeds terwijl hij zijn mobiel probeerde terug te pakken. Het was een van die onderwijsmomenten die me tot in lengte van dagen bij zou blijven, dacht ik toen.
Ik was het dus volstrekt vergeten. Nooit meer aan gedacht. Ik had hem niet herkend en dat terwijl hij niet eens noemenswaardig was veranderd.
Hij herkende mij nog wel.
Vreemd.
Ik geloof niet dat ik nog dezelfde leraar ben.
Defenceless
12 jaar geleden
