Toiletmirakel

Het was oprechte verbazing. Heb ik mezelf deze vraag eigenlijk nooit gesteld? Er moet toch een moment geweest zijn dat ik ook nog niet wist hoe zo’n apparaat werkte?

‘Knap hè, dat die handdoek zo snel droogt’, sprak Tristan verwonderd. Hij trok nog eens aan de handdoekrol op het toilet van La Place en zei: ‘Kijk, hij gaat er nat in en komt er meteen alweer droog uit! Hoe dòèn ze dat?!’

Bitch!

Ze liep aan de overkant van de straat en dat leek me wel zo veilig. Sommige honden wil je graag aaien, maar je weet dat het je hand kan kosten. Dit was dan geen hond, maar bijtgraag leek ze me wel. Zo’n typje dat er alles aandoet om mannen te laten kijken, maar bij de eerste blik direct van zich afblaft.

Ooit las ik een onderzoek waaruit bleek dat acht op de tien mannen een ordinair ogende vrouw kiest voor een one-night-stand en een nette om mee te trouwen. Ik stelde me voor dat dit zo’n eennachtsvrouw moest zijn. Zou ze dat zelf ook weten?

Ze kwam dichterbij, schraapte haar keel, bukte zich al lopende een beetje voorover en spuugde een dikke kledder op de grond. Op dit punt gokte ik dat nog maar twee op de tien mannen haar voor een one-night-stand zou willen. Maar ìk keek nog steeds.

Ik keek zelfs om toen ze voorbij was. Gebiologeerd door zoveel wulpse platvloersheid. Op haar kont zag ik het staan. Het stond er echt. Met gouden, gothische letters op haar witte trainingsbroek: Bitch!

steps of mindfulness

‘Fiets aan ‘t jatten?!’ roept een van de twee hangjongeren. Ze zien me nu al zeker vijf minuten over de schroothoop voor Arnhem Centraal dolen. Ben alwéér vergeten waar ik mijn rijwiel heb gestald! Het lukt me niet het duo spitsvondig van repliek te dienen.

Het gebeurt vaker dat ik mijn fiets hier kwijtraak. Meestal duikt ze op wanneer ik net in gedachten de dief mishandel die haar gestolen heeft. Dit keer word ik zelf voor een latente dief aangezien, maar mijn tweewieler blijft weg.

-Het heeft te maken met gebrek aan aandacht!- Hield ik mezelf een tijdje geleden verwijtend voor. -Je pleurt die fiets steeds achteloos in een rek!- Sindsdien zet ik haar met de aandacht van een zenmonnik weg.

Een paar keer werkte dat aandachtige stallen. Maar na een tijdje regen al die bewuste parkeermomenten zich aaneen tot een directory vol naamloze, ongedateerde bestanden; –O nee, hier heb ik mijn fiets een andere keer bewust neergezet, maar waar staat ze nu?!-

Deze keer is het wel erg cru. Ik loop hier godverdomme nu al tien minuten rond!!! Opeens valt het kwartje...

Ik ben de laatste keer naar het station gelopen.

Existentialisme bij de speelhoek van Albert Heijn

Jongetje -hooguit vier- tikt meisje -hooguit vijf- op haar schouder: ‘Heb jij een pappa?’
Meisje: ‘Ja’
Jongetje: ‘Ik niet.’

Domme consument

Twee euro veertig. Kost patat tegenwoordig overal zo veel? Misschien krijg ik een grote zak. Of had ik moeten zeggen: ‘een kleine friet’, of iets dergelijks? Sinds een paar jaar moet men voor patat en frisdrank vaak kiezen tussen ‘klein’ en ‘normaal’. In de praktijk is ‘klein’ dan een normale portie en ‘normaal’ een grote. Het zal wel met Amerikaanse cultuurinvloeden te maken hebben. Terwijl mijn patat op zich laat wachten somber ik voort over ongewenste verkooptrucs en de domme consument.

Iets te eten kopen op het station, levert sinds enige tijd de vraag op: ‘Wilt u er ook iets bij drinken?’ Met de ergernis die na zo’n vraag bij mij vrijkomt, kun je een middelgrote stad van energie voorzien. Denkt zo’n verkoopster nou echt dat ik zelf niet op het idee kan komen?! Schijnbaar zijn er mensen die zich hierdoor over laten halen, anders hadden marketingstrategen het allang afgeschaft. Ik vind dat deze storende vraag eigenlijk gerepliceerd moet worden met een dito antwoord:

‘Wilt u er ook iets bij drinken?’
‘Nee, u?’

‘Wilt u er ook iets bij drinken?’
‘Cola, met een scheutje GHB graag’

‘Wilt u er ook iets bij drinken?’
‘Nee, kunt u me even oraal bevredigen?’

Maar ik ben er te timide voor.

Mijn patat is klaar. Het is een normale zak. ‘Klein’als we de standaard van de vrije markt hanteren. Het blijkt alleen geen patat te zijn. Het zijn vetsponsjes. Ik heb er eigenlijk een lepel bij nodig. Mijn vriendin zou hier wèl iets van zeggen. Omdat ik twee veertig heb betaald eet ik het prutje toch maar op.

Samen met het maagzuur sijpelt tot mij door: wie is er nou eigenlijk een domme consument?!

Naast een schizofreen woon je alleen

Foto: LiesBB www.flickr.com/photos/liesbb/

‘I kill you!!!’ Ik lig stijf van schrik in bed. Met mijn kleren aan. Alweer een paar nachten. Mijn buurman is schizofreen. Of psychotisch. Hij mag zelf kiezen, mij maakt het niet uit. Maar zijn geschreeuw en gebonk jagen me de stuipen op het lijf.

‘We kunnen pas iets doen als er een keer ècht iets gebeurt’, zei de politie. Ik maakte juist een afspraak om dàt te voorkomen.

Maar nu hoop ik dan dat hij toch echt een steen door de ruit gaat gooien, de deur probeert in te beuken, mijn huis in brand gaat steken! Ik ben er klaar voor. Al een paar nachten. Ik lig op scherp!

Het wordt weer stil. Shit.