Domme consument

Twee euro veertig. Kost patat tegenwoordig overal zo veel? Misschien krijg ik een grote zak. Of had ik moeten zeggen: ‘een kleine friet’, of iets dergelijks? Sinds een paar jaar moet men voor patat en frisdrank vaak kiezen tussen ‘klein’ en ‘normaal’. In de praktijk is ‘klein’ dan een normale portie en ‘normaal’ een grote. Het zal wel met Amerikaanse cultuurinvloeden te maken hebben. Terwijl mijn patat op zich laat wachten somber ik voort over ongewenste verkooptrucs en de domme consument.

Iets te eten kopen op het station, levert sinds enige tijd de vraag op: ‘Wilt u er ook iets bij drinken?’ Met de ergernis die na zo’n vraag bij mij vrijkomt, kun je een middelgrote stad van energie voorzien. Denkt zo’n verkoopster nou echt dat ik zelf niet op het idee kan komen?! Schijnbaar zijn er mensen die zich hierdoor over laten halen, anders hadden marketingstrategen het allang afgeschaft. Ik vind dat deze storende vraag eigenlijk gerepliceerd moet worden met een dito antwoord:

‘Wilt u er ook iets bij drinken?’
‘Nee, u?’

‘Wilt u er ook iets bij drinken?’
‘Cola, met een scheutje GHB graag’

‘Wilt u er ook iets bij drinken?’
‘Nee, kunt u me even oraal bevredigen?’

Maar ik ben er te timide voor.

Mijn patat is klaar. Het is een normale zak. ‘Klein’als we de standaard van de vrije markt hanteren. Het blijkt alleen geen patat te zijn. Het zijn vetsponsjes. Ik heb er eigenlijk een lepel bij nodig. Mijn vriendin zou hier wèl iets van zeggen. Omdat ik twee veertig heb betaald eet ik het prutje toch maar op.

Samen met het maagzuur sijpelt tot mij door: wie is er nou eigenlijk een domme consument?!