‘I kill you!!!’ Ik lig stijf van schrik in bed. Met mijn kleren aan. Alweer een paar nachten. Mijn buurman is schizofreen. Of psychotisch. Hij mag zelf kiezen, mij maakt het niet uit. Maar zijn geschreeuw en gebonk jagen me de stuipen op het lijf.‘We kunnen pas iets doen als er een keer ècht iets gebeurt’, zei de politie. Ik maakte juist een afspraak om dàt te voorkomen.
Maar nu hoop ik dan dat hij toch echt een steen door de ruit gaat gooien, de deur probeert in te beuken, mijn huis in brand gaat steken! Ik ben er klaar voor. Al een paar nachten. Ik lig op scherp!
Het wordt weer stil. Shit.
Hoezo shit? fijn dat het weer stil wordt. Al je overlast ten spijt, ik heb meer deernis met je zieke buurman, van zíjn leed kun je je geen voorstelling maken, ik helaas wel, mogelijk zijn mijn buren ook bang van mij geweest tijdens de 4 jaar dat ik psychotisch was, maar ik heb het stukken zwaarder gehad dan mijn buren. Probeer eens met je buurman te praten, bel hulpverlening ipv de politie. En o ja, wij schizo's doen niet vaker iemand wat aan dan gezonde mensen, we gedragen ons soms afwijkend omdat we bijvoorbeeld stemmen door de muren horen komen. Ik begrijp je angst, maar hij is niet nodig en ik hoop dat je buurman behandeld wordt, en dat het voor jullie beiden draaglijker wordt
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je reactie. In dit verhaal kom het niet naar voren, maar ik heb van alles geprobeerd. Het maakte de dingen alleen maar erger. Uiteindelijk is het redelijk goed gekomen toen ik stopte met toenaderingspogingen. Ik ben een half jaar geleden verhuisd, maar ik droom nog steeds af en toe van hem. Ik had vreselijk met hem te doen. Ik vind het nog steeds jammer dat ik het opgegeven heb, maar ik voelde me vanaf dat moment wel veiliger.
BeantwoordenVerwijderen