Zo stil op het station
De frisse geur van avond
Spoorbomengeklingel
Een sneltrein raast voorbij...
Sindsdien is het nog stiller
Zucht.
Defenceless
12 jaar geleden
zaterdag 29 januari 2011
maandag 3 januari 2011
Een boze drone
Ik weet niet of het goed was, maar ik besloot het verhaal over de op afstand bestuurbare vliegtuigen toch maar met de kinderen te delen. Ik las het vandaag in de NRC-next. Het Amerikaanse leger zet in Pakistan ‘drones’ in. Vliegtuigen die vanuit de Verenigde Staten met een joystick worden bestuurd en al duizend mensen hebben gedood. Vooral het volgende kille zinnetje trof me:
‘De piloot kan na zes uur de joystick doorgeven en naar huis gaan.’
Het woord ‘joystick’ alleen al krijgt voor mij een wrange bijsmaak, maar dat terzijde.
De kinderen waren voornamelijk gefascineerd door de technische aspecten van mijn uiteenzetting. Terwijl dat nu juist niet mijn intentie was. Ik kon het niet nalaten het verhaal te expliciteren:
‘’Proberen jullie je even voor te stellen dat ik zo’n piloot ben en aan het einde van de dag thuiskom. Op de vraag: ‘hoe was het op je werk?’ antwoord ik met: ‘o, niks bijzonders. Ik heb vandaag weer een paar mensen doodgeschoten.’ ’’
Nu keken de kinderen mij wel met grote ogen aan. Bijna alsof ik het echt was, die zo’n vliegtuig had bestuurd vandaag…
Mijn verhaal was niet zonder bijbedoelingen. In hetzelfde artikel in NRC-next stond ook dat de Amerikaanse defensie de ontwikkeling van oorlogsspellen mede-financiert. Jongeren die dit soort spellen spelen zouden vanwege hun enthousiasme voor het spel erg geschikt zijn voor het werk van drone-piloot, stelde het Pentagon al voor…
Het leek mij een goede reden om de kinderen nu eens wél de lol in een spelletje te ontnemen.
Na het eten stond een van de jongens alweer naast mij met een boek over vliegtuigen. De technische aspecten van het wapentuig waren alweer belangrijker geworden. Ik besloot het erbij te laten.
Het blijven kinderen.
Als die mannen in het Pentagon dat nou ook eens zouden begrijpen… Ik geloof niet dat de grootste vijanden van onze beschaving in de Hindu Kush rondlopen.
‘De piloot kan na zes uur de joystick doorgeven en naar huis gaan.’
Het woord ‘joystick’ alleen al krijgt voor mij een wrange bijsmaak, maar dat terzijde.
De kinderen waren voornamelijk gefascineerd door de technische aspecten van mijn uiteenzetting. Terwijl dat nu juist niet mijn intentie was. Ik kon het niet nalaten het verhaal te expliciteren:
‘’Proberen jullie je even voor te stellen dat ik zo’n piloot ben en aan het einde van de dag thuiskom. Op de vraag: ‘hoe was het op je werk?’ antwoord ik met: ‘o, niks bijzonders. Ik heb vandaag weer een paar mensen doodgeschoten.’ ’’
Nu keken de kinderen mij wel met grote ogen aan. Bijna alsof ik het echt was, die zo’n vliegtuig had bestuurd vandaag…
Mijn verhaal was niet zonder bijbedoelingen. In hetzelfde artikel in NRC-next stond ook dat de Amerikaanse defensie de ontwikkeling van oorlogsspellen mede-financiert. Jongeren die dit soort spellen spelen zouden vanwege hun enthousiasme voor het spel erg geschikt zijn voor het werk van drone-piloot, stelde het Pentagon al voor…
Het leek mij een goede reden om de kinderen nu eens wél de lol in een spelletje te ontnemen.
Na het eten stond een van de jongens alweer naast mij met een boek over vliegtuigen. De technische aspecten van het wapentuig waren alweer belangrijker geworden. Ik besloot het erbij te laten.
Het blijven kinderen.
Als die mannen in het Pentagon dat nou ook eens zouden begrijpen… Ik geloof niet dat de grootste vijanden van onze beschaving in de Hindu Kush rondlopen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
