Míjn vegaballetjes!

Tristan had voor een wereldreis aan spullen ingepakt voor schoolkamp. Ik moest alle zeilen bijzetten om koers te houden op mijn fiets met zijn enorme koffer op het voorrek. Op compassie van Eline en Bente hoefde ik niet te rekenen. Ze fietsten grinnikend achter mij aan. Toen ik bij het eerste kruispunt zwabberend tot stilstand kwam en ternauwernood een kruis-stangbotsing kon voorkomen, nam het gelach alleen maar toe. "Oehoe, Gijs, daar knalde je bijna op je piemeltje..." hinnikte Eline. Voor mij hoefde het niet zo expliciet in het bijzijn van de kinderen; ik voelde me door deze ontsnapping aan de kruisdood al genoeg in mijn mannelijkheid aangetast..."op m'n 'piemeltje'..." Hmpfff. Bente deed er nog een schepje bovenop en voegde er giechelig aan toe: "en op je vega-balletjes!"