‘Mag ik u iets vragen?’ Afweermechanismen van miljoenen jaren evolutie worden direct in werking gezet. Wegkijken, hoofdschuddend glimlachen of een simpel ‘Nee’. Bij mij krijgen broodvragers geen poot aan de grond.
Maar vandaag in Utrecht wist een vrager mijn verdedigingsmechanismen geraffineerd te omzeilen. Hij kwam echt met een vraag in plaats van te vragen of hij iets mocht vragen.
‘Wat was vroeger uw favoriete vak op school?’
Tja, daar stond ik hem opeens antwoord te geven. Vervolgens werd ik zorgvuldig een fuik van Oxfam Novib ingesluisd. Nou lijkt Oxfam Novib me best een goede organisatie en ik zat al te ver in de val voor een bot ‘nee’.
Gelukkig herinnerde ik me opeens die andere keer dat ik me bij een straatvrager tot een antwoord had laten verleiden. Dat leverde me een lidmaatschap van de ontwikkelingsorganisatie CARE op. Ik bleef jaren lid, maar een half jaar geleden, tijdens een financiële crisis, heb ik het lidmaatschap opgezegd.
‘Joh, goede zaak hoor, Oxfam Novib, maar ik ben al lid van CARE’, loog ik dus.
Mijn belager liet mij gaan.
Een uurtje geleden kwam ik thuis. Ik was mijn politiek correcte leugentje op de Oude Gracht allang vergeten. Er was post. Iets in een cellofaantje. Aan mij geadresseerd.
Maar godsamme, wat is dat nou weer? Ik heb dit toch al een half jaar geleden opgezegd?! Het was het lidmaatschapsblaadje van CARE.
Defenceless
12 jaar geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten