Een kluizenaar met TBS

‘Meneer, ik wil kluizenaar worden’, zei Karim. Ik vond het vreemd voor een nieuwe Nederlander van achttien jaar. Zijn klasgenoten moesten er ook een beetje om grinniken. Ik zag al voor me hoe bling-bling-Karim zat te mediteren ergens in een aftands hutje in het Ketamagebergte...

‘Ik vraag me af of ik je goed begrijp, Karim’, antwoordde ik, ‘dus jij gaat je spreekbeurt over het kluizenaarsbestaan houden?’. Zijn antwoord luidde bevestigend. Ik had het gevoel dat ik bij de veter genomen werd. Laatst verkondigde hij nog dat hij een loopbaan als gangster ambieerde. Wacht eens even… ‘Karim, wat bedoel je met een kluizenaar?’

‘Nou, weet je, met maskers op, weet je, gewapend een bank binnenrennen en dan met springstof: boem. Je weet wel: een kluizenaar.’

Ok. Ik begreep het. Ik vroeg hem zijn beroepskeuze toch nog eens te heroverwegen en ging maar bij wat andere leerlingen kijken.

Gisteren moest Karim zijn spreekbeurt doen. Ik was erg benieuwd wat er uiteindelijk terecht was gekomen van zijn presentatie. Ik had hem al een tijd niet meer gezien. ‘Karim komt niet, hoor’, zei Errol toen ik vertelde wie die dag aan de beurt zouden zijn. ‘Hoezo komt Karim niet?’ ‘Karim heeft TBS’, antwoordde Errol. ‘TBS? Je bedoelt dat hij vastzit, misschien?’ Errol zei: ‘Ja, hij heeft TBS.’

Er ontspon zich een klein gesprek met een andere leerling die beweerde dat hij Karim vorige week nog had gezien, maar Errol bleef bij zijn TBS-verhaal. Feit was dat Karim niet op kwam dagen. Misschien was dat kluizenaarsverhaal toch serieuzer dan ik had gedacht… Of misschien had Karim TBC… Misschien zat hij echt vast, maar TBS ging me toch wat ver…