Komen twee kikkers in een pizzeria...

Het is geen grap: er stond een kom met kikkers op het aquarium. Echt waar, kikkers. In een biologisch onderzoekscentrum zou een kom met amfibieën niet misstaan. Op een kinderkamer kan ik het me ook nog wel voorstellen: ‘mam, pap, we hebben kikkers gevangen… mogen ze een nachtje op m’n kamer…? Zoiets…’

Maar wij zaten in een pizzeria! In de Belgische Ardennen, dat dan weer wel… Het leek me leuk om naast het aquarium te gaan zitten, maar nu ik de kleine kom met troebel water en kikkers had ontdekt, wilde ik liever verkassen. Ik wist niet of ik het treurig vond of vies…

Bij nader inzien hadden de vissen het ook niet best. Een paar kolossale zuigvissen konden hun kont nauwelijks keren en een grote bejaarde maanvis-achtige staarde ons wezenloos met een versteende glimlach aan.

In ons land beperken de verrassingen in een pizzeria zich meestal tot de onverwacht lompe bediening of de smerige pizza. Dit soort surrealisme kom je volgens mij alleen in België tegen. Prachtig… en verdrietig.

Het was niet een erg schoon restaurant, maar de pizza’s smaakten boven verwachting goed en de bediening was vriendelijk. Men vond het ook niet bezwaarlijk dat wij al na vijf minuten een andere zitplaats kozen.

Maar toch... Af en toe denk ik nog aan de kikkers. Waarom zaten ze daar? Wat deden die kikkers in die pizzeria?

Het waren er drie. Eentje was van plastic.