Al een week hadden we ons mentaal voorbereid op het ‘breken’ van de wijn in onze monden, weergaloze olfactorische sensaties en smaakboeketten die zich in onze mondholte zouden ontvouwen… We hebben het hier verdomme wel over een Brunello die Montalcino, van het huis Castello Banfi. Negen jaar oud!
Gertjan was er stellig van overtuigd dat hij de smaak van de Brunello in een oogwenk zou kunnen onderscheiden van een Spaanse boerenpummelwijn. Aldus geschiedde, wij schonken twee glazen in terwijl Gertjan buiten op het terras wachtte.
‘Kom maar!’
En zo begon het grote wijnproeven. Het degustatieproces nam langer in beslag dan verwacht. Het bleek geen sinecure om een kwaliteitswijn te onderscheiden van een wijn uit de schappen van Albert Heijn. Er werd gespoeld en gegorgeld, gegorgeld en gespoeld, maar enkele minuten later kwam dan toch het verlossende woord:
‘Ik denk dat dit ‘em is…’
Dat kwam er minder overtuigend uit dan wij op grond van prijs en faam van deze wijn hadden verwacht. Bovendien was het antwoord fout.
Thiemo kwam binnen. We vroegen hem de proef ook nog eens op de som te nemen. Thiemo gorgelde en spoelde aanmerkelijk nauwelijks met de twee wijnen. Hij hief een glas omhoog en zei vol overtuiging:
‘kan niet missen, dit is ‘em!’
Kijk, op zo’n reactie hadden wij nou gehoopt. De smaak van zo’n exorbitant dure wijn moet ineens duidelijk zijn. Geen geproef, gegorgel en geneuzel. Nee! ‘Dit is em’. Pats, boem, duidelijk.
Helaas had Thiemo het ook verkeerd.
Vincent en ik dronken het er ook niet aan af…
Ondanks deze deceptie werd het toch echt een gezellige avond. Met de alcoholpercentages in de Brunello was niets mis. Met die in de andere wijn trouwens ook niet. Daarna nog flink wat bier gedronken. Verschillende soorten op diverse terrassen en tot slot nog een Tequila’tje.
Toen ik gisteren wakker werd, voelde ik me allesbehalve gelukkig. ‘Hondsberoerd’ was beter op de situatie van toepassing. Ik wou weg bij mezelf.
En ik dacht: ik drink nooit meer … Brunello!
blijven oefenen!
BeantwoordenVerwijderen