En ik had nog zo gezegd: ‘Jongens, in dit flesje zit een bolletje kwik. Klein, maar heel giftig. Afblijven, niet openmaken. Echt niet doen.’ De kinderen hadden begrijpend geknikt en bezworen er niet aan te komen. Gisteren opende ik mijn bureaula en pakte het flesje achteloos op.
Het bolletje kwik was weg!
Een hartgrondige vloek verliet mijn mond. Ik hoorde mezelf vreselijk tekeergaan –er verdwijnt de laatste tijd wel vaker wat- dit ging toch alle perken te buiten! Ik had nog zo gezegd: ‘afblijven!’
Ik sliep waardeloos. Waar was dat f***ing bolletje? Ongetwijfeld ergens gevallen. Hoe lang geleden eigenlijk? En waar? Ik slaap een deur naast dat bureau… hoe lang had ik kwikdampen in liggen ademen? Of lag het naast het bed van een van de kinderen te wasemen?
Vandaag losten de uren van angst en boosheid elkaar naadloos af: Wat zijn de risico’s? welke kabouter was eigenlijk verantwoordelijk voor deze verdwijning – geen van kinderen eiste de verantwoordelijkheid op- wat moest ik doen?
Talloze telefoontjes gepleegd – ik weet nu alles over kwik – ontzettend veel websites bekeken – ik ben de onbetwiste kwikmaster. Kort samengevat: de damp is zeer giftig, goed ventileren en vooral opruimen die troep. Maar ik kon het spul nergens vinden en niemand wist zogenaamd van iets…
Uiteindelijk vond ik in de lade van het flesje allemaal kleine bolletjes tussen de overige rommel.
De lade staat nu buiten. Alle spullen die erin zitten moeten weg. Ik weet nog steeds niet wie het gedaan heeft – ik heb besloten het los te laten, want ik werd er alleen maar erg onpedagogisch boos van.
Mijn zoektocht leverde me wel een interessante visie op van een groep alchemisten. Die legden uit dat alle metalen een waarde vertegenwoordigden. Mercurius –kwik – bracht het er niet best van af:
Kwik is het metaal van ‘ja’ zeggen en ‘nee’ doen. Kwik is het metaal van de woede. Kwik is het element van de onrust.
Dit alles leek me ontegenzeggelijk waar.
Defenceless
12 jaar geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten