De stoep van de buren

Glijdend, glibberend en soppend door Arnhem moest ik denken aan de ergernis die ik vroeger voelde wanneer ik mensen hun stoepje zag vegen. Precies tot de erfgrens. Ik vond het zo kenmerkend voor de Nederlandse mentaliteit; alleen je eigen stoepje schoonvegen. Maar er is iets veranderd:

Niemand veegt zijn stoepje meer schoon. In mijn buurt in ieder geval niet. Een teken des tijds is dat de winkelstraten wel helemaal ijsvrij zijn; er moet immers gekocht blijven worden. Hoe ouderen hun hondje uit moeten laten, is hun probleem.

Glijdend, glibberend en soppend over ‘s Neerlands trottoirs kwamen nieuwe gedachten in mij op: verwacht men misschien dat de gemeente...? In de trant van:‘We betalen toch belasting?!’ Dat zal toch niet? Wellicht is het gewoon onverschilligheid. In ieder geval meende ik in dit vreugdevolle jaargetijde een vreemde trendverschuiving waar te nemen.

Een vriendin uit Stuttgart vertelde me onlangs dat in haar geboorteplaats zoiets bestaat als ‘ Kehrwoche’. Per straat is een verdeling gemaakt welke huisnummers die week de straat vegen. Het hele jaar door. Een Nederlander zou het ongetwijfeld betutteling vinden. Maar de stoep wordt geveegd. Die van de buren ook.