Nulpuntenergie

Laat ik hem voor z’n eigen veiligheid maar even ‘Achmed’ noemen. “ Hé Achmed!’’ riep ik terwijl ik de Spijkerlaan overstak. Met zijn gebruikelijke enthousiasme beantwoordde hij mijn begroeting: ‘’Hé Gijs, joh, hoe gaat het, joh? Er ontspon zich een klein gesprek dat al binnen een minuut een vrij absurde wending nam. Wie Achmed kent, die weet dat een gesprek met hem per definitie uitloopt op een surrealistische ervaring.

Zodra hij begint te praten heb je bijvoorbeeld het gevoel dat je naar een heel vreemd nagesynchroniseerde film zit te kijken; je ziet een oer-Turk, maar uit zijn mond komt onvervalst Haags. Daar komt bij dat Achmed er afwijkende esotherische ideeën opnahoudt en gelooft in een buitenaardse samenzwering tegen de mensheid.

Maar goed, ook dit gesprek nam dus een absurde wending... We stonden naast zijn autootje en ik wierp tijdens ons praatje terloops een blik door het voorste portier. Op de plek waar zich normaalgesproken de bijrijdersstoel bevindt, zag ik een mij volstrekt onbekend roestvrijstalen apparaat staan vastgeschroefd. Uit het geval staken een aantal slangen die ergens onder het dashboardkastje verdwenen.

‘’Wat in hemelsnaam is dat, Achmed?!!’ vroeg ik, op het apparaat wijzend.

‘’Niet zo wijzen joh, niet zo wijzen!’’ maande Achmed me opeens schrikachtig tot onopvallend gedrag. ‘’Straks denken ze nog dat ik één of andere terrorist ben, joh!’’

Na enig aandringen begon hij op gedempte toon een verhaal over ‘vrije energie’, dat dit een prototype was waaraan hij werkte, maar dat zijn auto niettemin al één op dertig reed.

Ik had geen haast dus vroeg of hij zin had in een kop koffie. We verplaatsten ons naar een café in de buurt. Daar ging het onwaarschijnlijke verhaal verder. Het was te gecompliceerd voor hem om precies uit te leggen hoe het werkte, maar binnenkort zou zijn auto helemaal geen benzine meer nodig hebben. ‘’Het heeft met ‘nulpuntenergie’ te maken’’, legde hij uit. ‘’Een soort ‘vrouwelijke’ energie. Niet zoals onze gebruikelijke verbrandingsmotor gebaseerd op explosies en vernietiging, maar op een soort magnetisme. Moet je thuis maar eens googelen...’’

De voltooiing van het apparaat zou de wereld veranderen. Maar hij en de groep paragnosten waarmee hij werkte, moesten wel oppassen, want er zijn boze krachten die hen proberen tegen te werken. ‘’Het is levensgevaarlijk wat ik doe. Misschien maar beter als je er niet te veel van weet... De gevestigde orde is niet gebaat bij vrije energie...’’

Ons onderhoud duurde hooguit een kwartier. Hij moest weer naar zijn werk en ik wilde naar huis. Het was te vreemd om waar te zijn. Maar anderzijds ook te waar om vreemd te zijn: ik heb dat apparaat toch echt gezien! Of hij is goed, of hij is gek. Laat ik hem voor zijn eigen veiligheid maar Achmed blijven noemen...