Daar gaat ze

Prem Radhakishun beweerde vanavond in zomergasten dat elke luisteraar bij het liedje ‘Daar gaat ze’ van Clouseau een bepaalde vrouw voor ogen heeft. Waarschijnlijk geldt dat voor niemand in Nederland meer dan voor mij.

In 1990 koesterde ik al twee jaar lang een –tegen heug en meug platonische -liefde voor een meisje uit Oosterbeek. Twee jaar lang fietste ik langs haar huis in de hoop en de angst een glimp van haar op te vangen. Twee jaar lang dacht ik alle nachten aan haar en deed ik er alles aan om de idylle niet te verstoren.

‘’‘Nee’ heb je, ‘ja’ kun je krijgen’’, zei een vriend. Maar ik had de mogelijkheid tot ‘ja’ en durfde ik het risico op ‘nee’ niet te nemen. Twee jaar lang!

Ik wisselde soms een woord met haar en daar kon ik dan maanden op teren. Maar toen kwam 1990 en toen kwam Clouseau. Ze verscheen op een avond opgetogen in de dorpdisco; ze was gevraagd om in ‘De Hitkrant’ te poseren met Koen Wauters –jawel, de zanger van.

Een week later had ze een relatie met de fotograaf. ‘Daar gaat ze’ kreeg opeens een heel erg letterlijke betekenis voor me.

Jaren later kwam ik haar weer eens tegen. ‘Oude liefde kruipt als slechte wijn omhoog’ zouden Acda en de Munnik zingen, maar deze wijn smaakte heel erg zoet. Kort daarna kwam ze ’s middags theedrinken en voor ik het wist, lagen we naast elkaar in bed. Wie kon mijn geluk beschrijven?

Daar lag ze. Twee jaar hopeloos verlangen leken op een of andere ondoorgrondelijke wijze toch hun vruchten af te werpen.

Tot ze zei: ‘Zullen we het even vlug doen? Ik moet zo nog naar een feestje.’

Daar ging ze.