Vlieland/ Vervel(l)en

Er zijn soms van die momenten dat het leven doodslaat als een verlaten glas bier op de toog. Opeens is alle vaart eruit. Ik begin steeds meer te vrezen dat dit zo’n moment is. De kinderen zoemen rond de tent als vliegen om een poel met stilstaand water. Ze hebben niks te doen en zoeken ruzie met elkaar. Aanmoedigingen om te spelen, te lezen of iets te tekenen, halen niets uit. Dit moment is er voor de verveling.

Ik weet zelf eigenlijk ook niet wat ik wil.

Spelletje met de kinderen? Nah.

Boekje lezen? Nope.

De afwas? Hè bah.

Alleen Eline lijkt er geen moeite mee te hebben. Ze schijnt het prima te vinden dat er niks is.

Hang, klier, zucht, saai.

Ik vind een stukje vel om aan te peuteren. Er onthechten grotere stukken! Vergeefs probeer ik mezelf in één stuk uit m’n vel te helpen. Een kansloze queeste, maar het kan een mens toch een aardige tijd van de straat houden...

Ik kijk op. Twee kinderen zijn weg, eentje zit te spelen. Het is bijna etenstijd. Ik ga maar eens koken.